Επειδή με ρωτάτε πολύ συχνά για την σχέση του εγκεφάλου με την παχυσαρκία είπα σήμερα να σας γράψω λίγα και καλά.
Ετσι για να σας την σπασω …
Ο Εγκέφαλος ρυθμίζει την όρεξη και τον κορεσμό ( αίσθημα πλήρωσης μετα το γεύμα) με νευρική δραστηριότητα που ρυθμίζεται απο χημικά σήματα που απελευθερώνονται στην κυκλοφορία απο τους ιστούς αποθήκευσης κυρίως λίπους στο σώμα.
Το πεπτίδιο γρελίνη εκκρίνεται απο το στομάχι πριν απο τη σίτιση, ως ένδειξη πείνας.
Τα λιποκύτταρα απελευθερώνουν λεπτίνη στην κυκλοφορία μετα τη σιτιση ως ενδειξη κορεσμού.
Οι υποδοχεις αυτων των πεπτιδιων συγκεντρωνονται σε μικρες ομαδες νευρωνων, στον εξω κοιλιακο και στον προσθιο υποθαλαμο.
Τα κυτταρα που ανταποκρινονται στις δυο αυτες ορμονες ( γρελινη και λεπτινη), ρυθμιζουν τη δραση νευρωνων εκφραζοντας μια αλλη ορμονη την προοπιομελανοκορτινη ( POMC) και στη συνεχεια μια αλλη ορμονη την a-MSH. Αυτη τελικα ρυθμιζει την ορεξη και τον κορεσμο, ενεργωντας σε συγκεκριμενους υποδοχεις σε άλλα νευρικα κυτταρα στον υποθαλαμο και στο στελεχος του εγκεφαλου, με πολυπλοκους μηχανισμους που ακομη ειναι ασαφεις. Τωρα μεταλλαξεις στα γονιδια αυτων των ορμονων συχνα προκαλουν αυτο που λεμε γονιδιακη συμμετοχη στην παχυσαρκια που ειναι ομως μικρη στην τελικη αποτιμηση της παχυσαρκιας.
Μετα λοιπον το “μαθημα” η συνταγη παραμενει ιδια.
Λίγο φαί και καντε κανενα χιλιομετρο περπατημα και ολα θα ρυθμιστουν.
