Η ανατριχιαστική μας μελωδία

Σε προκαλώ: σήμερα το βράδυ
μη βυθιστείς αμέσως στη νιρβάνα σου

αλλά άκου τους μεταμεσονύκτιους ήχους
της πόλης

Ακούς; Τρίζουμε τα δόντια μας
κάθε βράδυ στον ύπνο μας,
αλλά και μες στην μέρα
απλά τα σφίγγουμε

Θέλετε να τα σπάσετε; θα μας ρωτήσεις

Όχι
το σφίξιμο αυτό
είναι μια απέλπιδα προσπάθεια

είναι μια τρέλα, μια αγωνία
για να κρατήσουμε στο λαιμό μας
όσα θα ξέσπαγαν
αν δεν σφίγγαμε τόσο το σαγόνι

Γιατί ανάμεσα στα δόντια
κρύβεται η αλήθεια μας
που θα ήθελε να εκραγεί

μα την κρατάμε

Όμως αυτή, βρίσκει τον τρόπο
από μόνη της να ξεσπά
στη μελωδία του τριξίματος
των δοντιών μας κάθε βράδυ

Γι’ αυτό τουλάχιστον κάτσε και άκου
αυτή μας την παραφωνία

πριν βυθιστείς και πάλι στη νιρβάνα σου