Ο μεγάλος αγώνας για όλες τις κοινωνίες, σήμερα και από πάντα, δεν είναι απλώς να πετάξουν την υποχρεωτικότητα της μαντήλας τους ή η απαλλαγή τους από τους διάφορους -επίδοξους ή υπαρκτούς- δικτατόρες τους…
Ο πραγματικός αγώνας τους είναι πολύ ευρύτερος και, κυρίως, πολύ βαθύτερος…
Είναι η συνεχής προσπάθεια καλλιέργειας και ανάπτυξης της ανεκτικότητας, της πολυμορφίας και της πολυφωνίας στο εσωτερικό τους…
Είναι η προστασία κάθε μειονότητας, κάθε άποψης και τρόπου ζωής, αρκεί να μην θίγει τα δικαιώματα των υπολοίπων ανθρώπων…
Τι να το κάνω να πολεμάς τις “μαντήλες” του απέναντι και να κρατάς υποχρεωτικές τις δικές σου “μαντήλες”;
Τι να το κάνω να κατηγορείς τις αναχρονιστικές παραδόσεις και προκαταλήψεις του γείτονα και να δοξολογείς και να υπερασπίζεσαι με νύχια και με δόντια τις δικές σου;
Τι να το κάνω να κατηγορείς τους ξένους δικτάτορες και να υμνείς τους δημαγωγούς της κοινωνίας σου;
Τι να το κάνω να υποστηρίζεις τους αγωνιστές των δικαιωμάτων σε μια άλλη χώρα και στο “σπίτι σου” να θες να φιμώνεις τον “αντίπαλο”;
Τι να το κάνω να κατακρίνεις τον “εχθρό” για τον αυταρχισμό του και να τον συναγωνίζεσαι σε στενοκεφαλιά, σε λαϊκισμό και σε έλλειψη ψυχραιμίας;
Προσπαθήστε λοιπόν να πετάξουμε, μαζί, όλες τις “μαντήλες” κι όλους τους “δικτάτορες”, πρώτα από όλα στο χωράφι μας, στην καμπούρα μας και από “μέσα” μας…
Η πραγματική υποστήριξη της ελευθερίας δεν είναι σόου…
Συνεχής άσκηση αυτογνωσίας και υπευθυνότητας είναι…
