Σήμερα θα σας μιλήσω πάλι για το φαινόμενο της αυτοφαγίας , το οποίο εδωσε ηδη ενα Nobel πριν μερικα χρονια αλλα ειμαι σιγουρος οτι θα ξαναδωσει, γιατι θεωρω οτι ειναι ενας σωτηριος και επαναστατικος μηχανισμος για το σωμα μας.
Η «πρωτεϊνική δεξαμενή» που υπάρχει στο σώμα του ανθρώπου μπορεί να συγκριθεί με ένα δάσος.
Εάν χρειαζόμαστε ξύλο, παίρνουμε παλιά κλαδιά από το έδαφος και κόβουμε παλιά και κατεστραμμένα δέντρα.
Όταν αυτό γίνει, το δάσος μπορεί να ευδοκιμήσει.
Είναι το ίδιο με τη νηστεία: το σώμα στηρίζεται στη δική του «πρωτεϊνική δεξαμενή» αν δεν προσλαμβάνονται πρωτεΐνες μέσω της τροφής. Το σώμα ανακυκλώνει την πρωτεΐνη και την αξιοποιεί για κυτταρική και δομική ανανέωση και για τη γλυκονεογένεση. Πρωτεΐνικές πηγές κατά τη διάρκεια της νηστείας αποτελούν το συκώτι, οι μυς, οι εντερικές βλεννογόνες μεμβράνες, οι πρωτεϊνικές δομές του λίπους και οι συνδετικοί ιστοί και πιθανώς τα ενδοκυτταρικά ή εξωκυτταρικά πρωτεΐνικά απόβλητα του μεταβολισμού.
Από μια άποψη, η νηστεία προσφέρει την ευκαιρία να μεταβολιστούν παλιές, παθολογικές η ελαττωματικές , και περιττές πρωτεϊνικές δομές ή μόρια, και απαλλάσσει τα κύτταρα και τον συνδετικό ιστό από το βάρος τους.
Είναι ένας περίπλοκος μηχανισμός που εξαντλεί την πρωτεΐνη σε ένα κύτταρο σώματος. Οι μετουσιωμένες ή κακώς πτυχωμένες πρωτεΐνες επιλέγονται και αναδιπλώνονται εκ νέου ή διαχωρίζονται για να είναι διαθέσιμες για σύνθεση σε άλλες θέσεις. Έχει νόημα το γεγονός ότι πέπτονται από μόνες τους κατά τη διάρκεια μιας νηστείας.
Σύμφωνα με τον Γερμανό ερευνητή Lothar Wendt, η μικροκυκλοφορία, καθώς και η ανταλλαγή αερίων και θρεπτικών συστατικών μεταξύ του αίματος και των κυττάρων, βελτιώνεται μετά την εξάλειψη των καταλοίπων ελαττωματικών πρωτεΐνών.
