Δεν θα σ’ το κρύψω
Οι μέρες μου μακριά σου
είναι οδύνη,
είναι ανακούφιση
Αν τ’ άκουγες αυτό
θα με ρωτούσες
μα πώς γίνεται;
Οδύνη και ανακούφιση μαζί;
Και θα παρεξηγιόσουν
για το δεύτερο
Δεν έχεις άδικο…
Απλά πριν μου θυμώσεις
άσε με να σου εξηγήσω:
Η ζωή δεν είναι ίδια
από τότε που έφυγες
Η ζωή όλο χειροτερεύει
Σπαραγμός γύρω μας
Ένας κόμπος στο στήθος
μάς πνίγει
Οδύνη μέσα μου
συχνά με απορροφά
όπως θα έκανε μια δίνη
Σε αυτό συμβάλλει η απώλειά σου…
Όχι ότι φταις,
μην με αποπαίρνεις
Αλλά δεν είσαι πια εδώ να μου μιλάς
να τα κάνεις όλα να μοιάζουν πιο εύκολα
με την ανέμελή σου φύση
Όχι, δεν φταις εσύ
Μεγάλωσα κι εγώ…
Είναι και οι συνθήκες
που δε μας βοηθάνε
Εδώ έρχεται η ανακούφιση
που σού ‘λεγα
Δεν είσαι εδώ να δεις τα βάσανά μας
δεν σε στεναχωρεί τίποτα πια
Νιώθω ανακούφιση
που δεν πονάς
όπως αν έμενες μαζί μας
Δεν βλέπεις και εμάς
που μεγαλώσαμε πια
Και γίναμε σκληροί
και άκαμπτοι, αγνώριστοι σχεδόν
Και δεν φοβάσαι
Είσαι καλά, όπου και νά ‘σαι