Photo: Konstantinos Tsakalidis
Ο θυμός, ο πανικός, η θλίψη, η οργή, η ντροπή, το μίσος, ο φόβος – όλα αυτά τα συναισθήματα είναι απολύτως λογικά και ανθρώπινα όταν η μισή χώρα (και ο μισός πλανήτης) καίγεται. (Θα ήμασταν αναίσθητοι ή εντελώς ζεν αν μέναμε απαθείς μπροστά σε όσα γίνονται). Ίσως το βαθύτερο όλων συναίσθημα είναι αυτό της απόγνωσης – η αίσθηση ότι όχι βέβαια ατομικά, αλλά ούτε καν συλλογικά, δεν έχουμε τον έλεγχο ή τη δύναμη ουσιαστικής παρέμβασης και προστασίας. Βλέπουμε σπίτια, ζώα, δέντρα, κειμήλια, κοινότητες να καταστρέφονται και νιώθουμε ότι είμαστε εντελώς ανίσχυροι. Και σε μια πολιτική κουλτούρα στην οποία σχεδόν τα πάντα ήταν σχεδόν πάντοτε αντικείμενο και αφορμή πόλωσης και διχασμού, είναι αναμενόμενο ότι το κάθε τι, θετικό ή αρνητικό, θα εργαλειοποιείται – ότι ο ενδιάμεσος χώρος της κριτικής σκέψης, της εποικοδομητικής αμφισβήτησης, του διαλόγου, της μετριοπάθειας και της αναγνώρισης θετικών και αρνητικών θα συνθλίβεται. Όταν δε ο πολιτικός λόγος δεν είναι επαρκώς ταπεινός και ενωτικός, όταν δεν έχει στοιχειώδη αυτογνωσία ή επαφή με τα γεγονότα, αυτό οξύνει περαιτέρω τα πνεύματα. Αν πραγματικά μας ενδιαφέρει το μέλλον μας, το σπίτι μας, ο πλανήτης μας, το μόνο παραγωγικό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε, είναι να μεταβολίσουμε αυτά τα συναισθήματα σε μία καθολική, πιεστική, επείγουσα κοινωνική απαίτηση για αποτελεσματικότερη θωράκιση της χώρας, για καλύτερο στρατηγικό σχεδιασμό, για καλύτερη πρόληψη, για καλύτερες υποδομές όχι πλέον για τις πυρκαγιές που ούτως ή άλλως είχαμε πάντα στην Ελλάδα, αλλά για τα μεγάλα ακραία καιρικά φαινόμενα που μαστίζουν ολόκληρο τον πλανήτη και που θα γίνουν γρήγορα η καθημερινότητα μας. Μπορούμε να τσακωνόμαστε όσο θέλουμε στο Facebook αλλά αυτό μάλλον δεν θα βοηθήσει. Αυτά τα συναισθήματα καλό θα είναι να τα θυμηθούμε όταν θα διαβάζουμε (λολ) τα προεκλογικά προγράμματα κομμάτων και πολιτευτών, όταν θα κάνουμε λάϊκ στις φωτογραφίες που περίχαροι παράγοντες ανεβάζουν από συσκέψεις σε αρμόδια όργανα, και κυρίως όταν μας ζητηθεί – απ’την κυβέρνηση, απ’τους ΟΤΑ ή από εθελοντές, να παραχωρήσουμε κομμάτι του εισοδήματος ή του χωραφιού ή του χρόνου ή της γειτονιάς ή της βολής μας, για να ανακυκλώσουμε, για να αλλάξουμε το ενεργειακό προφίλ του σπιτιού μας, για να μαζέψουμε τις γόπες από κάτω, για να δημιουργήσουμε καλύτερες αντιπυρικές ζώνες, για να αγοράσουμε καλύτερα εναέρια μέσα, για να περιορίσουμε την καλοπέραση μας, για να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Προχτες ήμασταν σε ένα παραθαλάσσιο μέρος – θέρετρο θα το έλεγες – και βλέπαμε όμορφα σπίτια χτισμένα λίγα μέτρα απ’τη θάλασσα, στο επίπεδο της θάλασσας. Αυτά τα σπίτια απλώς δεν θα υπάρχουν σε λίγα χρόνια, όπως δεν θα υπάρχουν και τα άλλα παραδίπλα χτισμένα πάνω σε κάτι βράχια σαν από μαλακό πηλό, και αναρωτιέται κανείς αν αυτοί που τα έχουν, αν αυτοί που ζουν εκεί το καταλαβαίνουν αυτό. Η στάθμη της θάλασσας έχει ήδη ανέβει σε πολλές παραλίες της χώρας, το έδαφος έχει ήδη διαβρωθεί και ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα. Αυτό είναι απλώς ένα παράδειγμα του τι έρχεται όχι μεθαύριο, αλλά αύριο.
Photo: Konstantinos Tsakalidis
Πλοήγηση άρθρων
Photo: Konstantinos Tsakalidis 