Ο καιρός είναι κακή επιρροή
για τους συναισθηματικά ελλιπείς
που τρων το φως του ήλιου σαν βιταμίνες.
Τη συγκεκριμένη στιγμή
η ζεστασιά του ήταν σαν παρότρυνση.
Η αγάπη δεν πήγαζε
από μένα, όπως πηγάζουν οι ακτίνες απ’ τον ήλιο,
κι έτσι έμενε η παγωμένη
έκφρασή μου να συμπιέζεται
σε «αποτύπωμα» του περιβάλλοντος.
Τότε, ένας χημικός
μού νάρκωσε την ορθή σκέψη
μέχρις ότου η ζωή να είναι αλάθητη
και αξιαγάπητη και εθιστική.
Ακόμη και μια πισίνα από υδράργυρο
που βουλιάζει στον καλύτερο βυθό
έμοιαζε ελαφριά σαν δακτύλιος από τιτάνιο,
σαν ένα στεφάνι
που κρεμάσαμε το Μάρτιο.
Η ύπαρξή μου
ήταν μόνο ένα κουτό χαμόγελο.
Καθόμουν ασύνδετη,
ολοκληρωμένη σαν μια σφαίρα
με μια ουλή
της οποίας την προέλευση
δεν μπορούσα πια να αντιληφθώ.
Μετάφραση: Δήμητρα Φουρκαλίδου
Ποίημα: «Βαρόμετρο Δεκέμβρη» της Leigh Anne Hornfeldt